Bolivia

Bolivia... Het voelde al avontuurlijk toen we van het laatste dorpje aan de Argentijnse kant van de grens naar het eerste dorpje aan de Boliviaanse kant moesten lopen, backpack op m'n rug - gelukkig is die nog steeds niet zwaar. De visastempels waren zo geregeld. We arriveerden daar na een 8 uur lange busrit, dus besloten eerst maar eens een taxi naar het volgende stadje te nemen. Ali & ik zijn allebei niet van het low - lower - lowest budget. Na 2 uur in de taxi te hebben zitten knikkebollen kwamen we aan in Tupiza. Na een kleine "Wij zijn overduidelijk toeristen en weten niet hoe het hier werkt"-show op het treinstation, bleek dat de eerstvolgende trein naar Uyuni, onze bestemming, over 9 uur kwam. Dat lijkt lang, maar die trein ging slechs 4 keer per week dus we hadden nog "geluk". Toch besloten we dat zo lang wachten niet aan ons besteed was, dus hop naar het busstation, waar we nog meer geluk hadden want de bus kwam al over 3 kwartier! Konden we mooi nog wat Boliviaans eten voor onderweg inslaan (bananen & droge empanadas zonder vulling) en de taferelen op het busstation gadeslaan. Eenmaal in de bus, herinnerde ik me weer dat de Boliviaanse wegen berucht zijn... In dit geval vind ik "wegen" eigenlijk al een beetje overdreven. De smalle, slingerige paden door de bergen langs afgronden, met hobbels & stenen zorgden voor een niet-comfortabele en best spannende rit... Of ben ik nog steeds gewoon een watje? Wij arriveerden veilig in Uyuni, maar hoorden daar gelijk verhalen over andere bussen die wel ongelukken hadden gehad, schijnbaar waren wij enigzins lucky dat onze chaffeur niet dronken was ?!

In het stoffige plaatsje met minimensen was de armoede het eerste dat opviel. We hadden in de bus gezeten bij een groep chico's uit Buenos Aires die ons gelijk "adopteerden"; We hoorden nu bij hen zij zouden wel een "goed" hostel voor onze groep van 10 vinden. Ok, muy bien! Wij vonden het allang best na onze lange reis dat anderen nu voor ons de boel gingen regelen ;) "Goed" bleek "goedkoop", want verscheidene hostels die naar ons idee bijna-niks kostten vonden zij te duur, maar ze vonden uiteindelijk een geschikt guesthouse-achtig-iets. Het was een huisje met een bijgebouwtje waar een aantal slaapkamers waren en wat omringd werd door veel puin & afval in de "tuin". Later zagen we dat de man des huizes bezig was een soort pad (?!) te maken van alle rubble, het leek nog wel een paar maanden kunnen gaan duren voor het af is. We gingen wat eten in een normaal gesproken zeer shabby uitziend cafe, wat hier al best luxe was. Ook over de gefrituurde kip met kleffe patat & rijst wil ik absoluut niet klagen, mijn "rijkdom" gaf me namelijk best een ongemakkelijk gevoel... Ik apprecieer mijn Nederlandse afkomst en de 'verwendheid' die daarbij komt des te meer! Daarbij kregen we ook mayonaise & ketchup op tafel om het eten smaak te geven, later bleek dat we dat overal bijkregen in Bolivia.

De rest van de avond hebben we (na een koude douche) met onze chico's op een kamer doorgebracht, die steeds rokeriger werd (het kopen van wiet was na het vinden van het hostel hun eerste prioriteit geweest en ze beweerden 's ochtends al met een jointje te beginnen. Jaja, en dan zijn wij Nederlanders zogenaamd ergens bekend om?!) met een heeeeeerlijke authentieke Boliviaanse rode wijn die amper te drinken was omdat deze de smaak van warme prikloze cassislimonade had, wat gewoon niet lekker is als je rode wijnt wilt & verwacht. Maar goed, in zo'n arm land voelt verspilling al helemaal als een zonde, dus het was niet voor we (ene Diego & ik waren de enigen die dit dronken want de rest had genoeg aan verdachte likeur in een plastic fles en het roken) de fles leeg hadden toen Ali & ik gingen slapen in ons knusse tweepersoonsbed zonder matras. De volgende ochtend begon onze driedaagse tour! De zoutvlakten waren onwijs mooi.... Net alsof we op de maan waren, waar verder niets was (als je alle andere jeeps met nog meer toeristen op dezelfde excursie de rug toekeerde). In onze groep zaten 3 Chilenos die erg fotogek waren, wat toch wel leuk was want hun enthousiasme was aanstekelijk en we hielden een uitgebreide fotoshoot met toffe resultaten. In onze groep zaten verder nog 2 Chinos die elke keer zodra we de jeep uitmochten direct verdwenen waren om vervolgens met de mooist geschoten plaatjes terug te keren met hun typerende lachjes.

Weer hadden Ali & ik een privekamer, dit keer met comfy bedden en naast een heerlijke warme douche!! Het eten werd allemaal door onze tourgids Michael verzorgt, dat scheelde ons een confrontatie met de armoede. De volgende dag reden we vooral door woestijnachtiglandschap & gebergten, kwamen we bij het eerste meer met flamingo's (het was nog rood ook) en sliepen we met de hele groep in een kamer, gezellig in hetzelfde gebouwtje als een paar andere groepen. We ontmoetten vele Israeliërs en onze vriend van down under Tyler. Na wat Spaans geklets ging ik bekaf in bed liggen, onder allerlei dekens met al mijn kleren + een geleend vest aan. Helaas werd de slaap bij me weggehouden door vervelende klachten, uiteindelijk bleek ik ziek en voelde ik me ellendig. Of het hoogteziekte, dehydratatie, voedselvergifting of het gebrek aan internet was, is nog steeds onbekend. Het was in elk geval zwaar fucked up om net ziek te worden op de meest armoedige plek waar ik ooit geweest ben... Er was alleen overdag een paar uur electriciteit, geen douche & niemand om me te knuffelen. Ali sliep namelijk al een paar nachten slecht dus die was nu knock-out door een diazepammetje. Ik voelde me verrotter dan verrot en miste thuis. Voor het eerst. Ik wilde gewoon mijn badkamer, mijn bed en mijn mammie of mijn Doortje of iemand anders. Maar dit keer was ik zeker geen watje: Al snel zag ik dingen in een beter perspectief en besefte me dat er veel ergere dingen zijn. En dat ik nog steeds bezig was met de gelukkigste tijd van mijn leven. Een van de belangrijkste kenmerken van deze tijd is dat ik in m'n eentje aan de andere kant van de wereld ben!! Dus moet ik ook in mijn eentje ziek kunnen zijn. En mezelf genoeg op kunnen peppen en sterk maken om op een of andere manier toch verder te kunnen. Een hele dag op die ellendige plek liggen huilen leek me ook niks, dus de beste optie was om als een vaatdoek gewoon weer in de jeep te stappen! Ik moest nog een paar uurtjes in het bed blijven liggen aftellen tot we weer op zouden staan, maar met een fijn liedje op repeat vlogen de uren voorbij (not, ik bleef natuurlijk hartstikke ziek ondanks mijn vrij goed geslaagde poging om een tough girl te zijn). Hoe kan het ook anders: Ook Ali was de volgende ochtend ziek en zij wilde niet uit bed komen. Met ons pancake ontbijt, painkillers en natuurlijk de peptalk die ik voor mezelf al had gehouden die nacht, heb ik haar toch uit bed weten te krijgen. Ze moest met me mee de jeep in en daarbij zouden we vandaag weer afdalen! Op naar meer zuurstof in de lucht wat in elk geval de duizeligheid zou doen verdwijnen. Bij elke stop die we maakten, was het wel of de een of de ander die te vaatdoekerig was om de jeep uit te gaan, maar uiteindelijk eindigden we toch steeds buiten in de frisse lucht op de dichtstbijzijnde steen. Terwijl iedereen gave foto's maakte van het uitzicht vanaf de rotsen en elkaar bovenop de rotsen, dreven wij de spot met elkaar & onze toestand. En maakten we ook foto's van hetzelfde uitzicht maar slechts 3 meter lager dan de rest. Onze buddy Tyler kwam elke keer na wat rock climbing even kijken hoe het ging met z'n twee favorite tough girls, hij wilde zelfs met ons op de foto! Die is echt fantastisch geworden want Ali & ik zagen er allebei op ons best uit, helaas zijn we niet te herkennen in allerlei kleding die we normaal gesproken niet zo dragen. Aan alles komt een eind, zo ook aan deze dolle dag en onze tour.