Bolivia... Hoe kom ik hier weer weg?!

Terug in Uyuni regelden Ali & ik een privekamer, een fles 2 liter water & toiletrol voor elk van ons en chips & chocolade als eten (3 redenen waarom dit geheel geoorloofd als maaltijd was: 1 dit is sowieso veilig omdat het in een verpakking zit, 2 de combinatie zout & zoet schijnt goed te zijn tegen dehydratie, 3 dit land is zo arm terwijl tientallen kiosks een identiek, ruim assortiment chips, koekjes & chocola voor de toeristen hebben; je wilt ze wel een beetje sponsoren). Godzijdank was het bed fijn en ik sliep zo'n 16 uur lang, alleen af en toe wakker geworden door koortsvlagen maar ik was te moe om hier aandacht aan te besteden en mijn met watten volgepropte hoofd werd steeds weer dromenland in getrokken. Het was ook met niets anders dan plezier dat ik de volgende ochtend na check-out time naar de receptie liep om nog een nacht bij te betalen. Ik had dit nodig en was er nog niet aan toe om verder te gaan met mijn leven. Dit keer miste ik thuis niet, zelfs het gebrek aan wifi deerde me niet, want ik had Ali, een bed in onze privekamer, water en de badkamer aan de andere kant van de gang. Meer had ik niet nodig. Ik heb dan ook de hele dag genomen om op te knappen en alleen een uitje gemaakt op een missie om bananen te kopen (die bananen.... Dat is weer een ander hoofdstukje). Oh en uiteraard moest ik uitvinden hoe ik hier ingodsnaam wegkwam... Zonder levensgevaarlijke busrit bij voorkeur. Ik miste Argentina!! De trein bleek diezelfde avond nog te gaan! Ja ja nu voelde het wel alsof ik geluk had. Ik werd gered, kon het arme Bolivia verlaten en straks verder bijkomen in m'n geliefde Argentinië. Helaas betekende dit ook een emotioneel afscheid met m'n vriendin... Die me huilend uitzwaaide terwijl ik met m'n backpack de wereld weer trotseerde (oke het treinstation was maar 30 meter lopen)... Ik wilde gewoon weg en was klaar voor nieuw avontuur. Daarbij overheerste het gevoel dat ik zo lucky & blessed ben dat ik Ali heb ontmoet en ik weet zeker dat wij elkaar weer gaan zien!!